1230 km, mniej więcej taki dystans dzieli podkarpacki Rzeszów od ukraińskiego Charkowa. W Rzeszowie jest zwykły dzień. Za oknem trochę kropi, na ulicach ruch, ludzie w pracy, w szkole, na zakupach.

Życie toczy się normalnym torem, od czasu do czasu przelatujący nad głowami myśliwiec przypomina nam o tym co dzieje się te 1230 km dalej. W tym samym czasie w Charkowie rozpoczął się właśnie kolejny dzień wojny. Huk pocisków, bomby spadające na obiekty cywilne, krew i ciała setek ludzi i zwierząt na ulicach… Piekło, koszmar, apokalipsa… w słowniku brakuje już chyba słów, by opisać to, co tam się dzieje…

There is about 1230 km distance between Rzeszów in southeastern Poland and the Ukrainian city of Kharkiv. It is an ordinary day in Rzeszów. It is drizzling outside, the streets are busy, people are at work, school or shopping.

Life goes on as usual, from time to time a fighter jet passing overhead reminds us of what is happening 1230 km away. At the same time in Kharkov another day of the war has just begun. The rumble of bullets, bombs falling on civilian buildings, blood and bodies of hundreds of people and animals in the streets… Hell, nightmare, apocalypse… there are no words in the dictionary to describe what is happening there…

Tym bardziej brak słów, by opisać bohaterską postawę lokalnych, charkowskich wolontariuszy, którzy pod ostrzałem, ryzykując własne życie, chodzą pośród zgliszczy, zaglądają do zbombardowanych mieszkań i ratują tych najmniejszych i najsłabszych – zwierzęta. Jedynym ratunkiem dla tych zwierzaków jest wysłać je jak najdalej od piekła. I choć jest to zadanie niezwykle trudne, karkołomne i niebezpieczne, przy zaangażowaniu wielu osób, tam na Ukrainie i tutaj w Polsce udaje się!

There are no words to describe the heroic attitude of local Kharkiv volunteers who, under fire, risking their own lives, walk among the rubble, look into bombed-out flats and save the smallest and weakest – the animals. The only way to save these animals is to send them as far away from hell as possible. And although this is an extremely difficult, breakneck and dangerous task, with the involvement of many people, there in Ukraine and here in Poland, they are succeeding!

Kilka dni temu zapytano nas, czy mamy miejsce by przyjąć koty z Charkowa. W wiadomości dostaliśmy także zdjęcia… Koty w różnym wieku, błąkające się po ulicy, brudne i wychudzone. Zdjęcia, które pokazywały jedynie maleńki fragment nieopisanego dramatu. Zadeklarowaliśmy możliwość pomocy i czekaliśmy na dalsze informacje. Dłużyły się godziny i dni, a telefon milczał… We czwartek po południu dostaliśmy wiadomość, że udało się złapać i zabezpieczyć koty, choć nie udało się wyłapać ich wszystkich… W piątek miały wyjechać w długą i ciężką podróż, na polską granicę miały dotrzeć w sobotę około południa. W piątek od rana z niecierpliwością czekaliśmy na kolejną wiadomość.

Nasza wolontariuszka czekała już w pogotowiu, by w sobotę rano wyjechać na granicę, dom tymczasowy szykował izolatkę dla nowych przybyszy, a lekarze z lecznicy byli gotowi na ewentualne przyjęcia gdyby okazało się, że któryś z nich jest w bardzo złym stanie. Wiadomość dotarła do nas dopiero po południu, bardzo krótka i przerażająca „w Charkowie bombardowanie, nie wyjechali, czekamy do jutra”. Przez kolejną dobę nie wiedzieliśmy, czy koty oraz ludzie, którzy mieli z nimi jechać w ogóle żyją. Nie mieliśmy żadnych wiadomości z Charkowa, umieraliśmy ze strachu… Po południu przyszła kolejna wiadomość „Wyjechali, powinni dotrzeć w niedzielę około południa, damy znać czy Budomierz, czy Medyka.” Przez moment poczuliśmy ulgę, ale tylko przez moment… przed nimi 1230 km niebezpiecznej drogi. To inna rzeczywistość, to że wyjechali nie oznaczało wcale że dojadą do celu, bo nad ich głowami wciąż przecież latają bomby, wciąż są w piekle…

A few days ago we were asked if we had room to take in cats from Kharkiv. In the message we also received photos… Cats of different ages, wandering in the street, dirty and emaciated. Photos that showed only a tiny fragment of the indescribable drama. We declared our willingness to help and waited for further information. The hours and days went by and the phone was silent… On Thursday afternoon we received a message that we managed to catch and secure the cats, although we did not manage to catch them all… On Friday they were to leave on a long and hard journey, they were to reach the Polish border on Saturday around noon. On Friday we waited impatiently for the next news from the morning.

Our volunteer was already waiting in the emergency room to leave for the border on Saturday morning, the temporary home was preparing an isolation room for the new arrivals and the doctors at the clinic were ready for possible admissions if any animals should turn out to be in a very bad condition. The news did not reach us until the afternoon, very short and frightening „there was a bombing in Kharkov, they did not leave, we are waiting until tomorrow”. For the next 24 hours we did not know if the cats and the people who were supposed to go with them were even alive. We had no news from Kharkov, we were dying of fear… In the afternoon another message came „They have left, they should arrive on Sunday around noon, we will let you know if Budomierz or Medyka.” For a moment we felt relieved, but only for a moment… they had 1230 km of dangerous road ahead of them. It was a different reality, the fact that they had left did not mean that they would reach their destination, because there were still bombs flying over their heads, they were still in hell…

 

Tak naprawdę nieco lżej na naszych sercach zrobiło się dopiero niedzielnym porankiem. Owszem planowany początkowo na godzinę 12 przyjazd przesunął się o 3 godziny, ale wiedzieliśmy, że są już blisko, że uciekli z piekła. Przed godziną 15 nasza wolontariuszka dojechała do Medyki – miała odebrać 7 kotów. Na miejscu czekał już wolontariusz z Warszawy, który miał zabezpieczyć jadące w tym samym transporcie psy i 5 kotów. Stali przy granicy i czekali… i czekali… osoba, która koordynowała przekazanie zwierząt na granicy po stronie ukraińskiej nie odbierała telefonu, ani nie odpisywała na wiadomości, a od informacji, że są na granicy minęło już 2 godziny… Nie wiedzieli, czy tak długa jest kolejka, czy są problemy przy odprawie.

Stali i czekali obserwując przygraniczny ruch i zaciskając nerwowo wargi. Ktoś poczęstował ich gorącą kawą, ktoś kawałkiem pizzy. W przygranicznym miasteczku na pomoc zjechał się chyba cały świat. Wolontariusze z Izraela, Belgii, Francji, Wielkiej Brytanii i wielu innych krajów. Pełni zapału pomagali nosić bagaże, prowadzili do punktów obsługi, medycznych, gastronomicznych, rozdawali dzieciom pluszowe zabawki, próbując wywołać uśmiech na dziecięcych twarzach. Na każdym rogu słychać było „łamany angielski”, w którym zawsze można się jakoś dogadać.

In fact, it was only on Sunday morning that we felt relieved. Yes, the arrival, initially planned for 12 o’clock, was postponed by 3 hours, but we knew that they were already close, that they escaped from hell. Before 3 p.m. our volunteer arrived in Medyka – she was supposed to pick up 7 cats. On the spot, a volunteer from Warsaw was already waiting to secure the dogs and 5 cats going in the same transport. They stood at the border and waited… and waited… The person who coordinated the handover of the animals at the border on the Ukrainian side did not answer the phone or reply to messages, and from the information that they were at the border it had already been 2 hours… They did not know if the queue was so long or if there were problems at the check-in.

They stood and waited, watching the border traffic and pressing their lips together nervously. Someone offered them hot coffee, someone a slice of pizza. It seems that the whole world came to the border town to help. Volunteers from Israel, Belgium, France, Great Britain and many other countries. Full of enthusiasm, they helped carry the luggage, led to service, medical and catering points, handed out plush toys to children, trying to bring a smile to their faces. ”Broken English” could be heard on every corner, and it is always possible to get along somehow.

W końcu po ponad dwóch godzinach przyszła pierwsza wiadomość ze zdjęciem – 4 koty właśnie idą do was! Chwilę później zwierzaki trafiły w ręce wolontariuszy. Wszystkie zostały nakarmione i przełożone do czystych transporterów. W ich oczach malowało się przerażenie. W ciągu następnej godziny granice przekroczyły kolejne 4 koty i pies. Po konsultacjach okazało się, że to także 4 koty dla nas, jeśli tylko damy radę wziąć jednego więcej. A w zasadzie to 3 więcej, bo granicę przekraczają jeszcze 2, które nie mają celu podróży, na które nikt nie czeka… Szybki telefon naszej wolontariuszki „Miało być 7, ale jest 10, damy radę?”.

„Bierz je wszystkie!”

 

Finally, after more than two hours, the first message came with a photo – 4 cats are just coming to you! A moment later the animals were in the hands of volunteers. They were all fed and put into clean carriers. Terror was painted in their eyes. In the next hour another 4 cats and a dog crossed the border. After consultation it turned out that it was also 4 cats for us, if only we could take one more. Or actually 3 more, because 2 more crossed the border, which have no destination, for which no one is waiting… A quick call from our volunteer „It was supposed to be 7, but it’s 10, can we do it?”.

„Take them all!”

Po przekroczeniu granicy zwierzęta zjadły, napiły się i w czystych transporterach ruszyły w dalszą drogę. Godzinę później nasza wolontariuszka dojechała z kotami do domu tymczasowego. W końcu po niemal 2 dobach drogi mogły wyprostować łapki. Jednak większość z nich w pierwszej chwili niechętnie opuszczała transportery. Kiedy już wyszły przerażone chowały się w kącikach pokoju… Zza rogu patrzyły wielkimi kocimi oczami pełnymi strachu i smutku. Te kocie oczy widziały obrazy, które nam nie śniły się w najgorszych koszmarach. Widziały śmierć i cierpienie.

Nerwowo mrużyły się słysząc spadające bomby. I może dobrze, że koty nie potrafią mówić, bo gdyby opowiedziały nam swoje historie chyba nikt z nas nie dałby rady wysłuchać ich bez wylania morza łez… One same nie rozumieją jeszcze, że są już bezpieczne. Nie mogą uwierzyć, że jest cicho, spokojnie i ciepło, że nad ich głowami nie latają już pociski, że nie muszą już walczyć o przetrwanie.

Teraz musimy na nowo odbudować ich świat. To ogromne wyzwanie. Na razie w ciszy i cieple odsypiają trudy podróży i trudy życia. W najbliższych dniach każdego z nich czeka kontrolna i badania. Co najmniej 2 z nich na pewno wymagają leczenia. W przyszłości wszystkie zostaną odrobaczone i wykastrowane. O każdych działaniach będziemy was na bieżąco informowali. A już dziś z całego serca prosimy was o wsparcie dla naszych ocalonych z piekła kotów!

 

Wspomóc nas można  poprzez:

* Przelew bezpośredni: Fundacja Felineus; ul. bł. Kowalskiego 18; 35-317 Rzeszów Alior Bank: 58 2490 0005 0000 4500 7271 1019

*PAY PALL: fundacja@felineus.org

*Przelew z zagranicy: SWIFT ALBPPLPW

IBAN PL58249000050000450072711019

*Ratujemyzwierzaki: www.ratujemyzwierzaki.pl/felineus

* 1 procent podatku: KRS 0000405803

*zakupy online poprzez FaniMani.pl – kupując online wspierasz za darmo

After crossing the border the animals ate, drank and in clean carriers they continued their journey. An hour later our volunteer arrived with cats to the temporary home. Finally, after almost 2 days of travel, they could straighten their paws. However, most of them at first were reluctant to leave the transporters. When they came out, they were terrified and hid in the corners of the room… From behind the corner they were looking with big cat eyes full of fear and sadness. These cat eyes saw images that we could not dream of in our worst nightmares. They saw death and suffering.

They squinted nervously when they heard bombs falling. And maybe it is good that cats cannot speak, because if they told us their stories, probably none of us would be able to listen to them without shedding a sea of tears… They themselves do not yet understand that they are safe. They cannot believe that it is quiet, calm and warm, that there are no more bullets flying over their heads, that they no longer have to fight for survival.

Now we have to rebuild their world. This is a huge challenge. For now, in silence and warmth, they are sleeping off the hardships of the journey and the difficulties of life. In the coming days, each of them will undergo a check-up and examination. At least 2 of them will definitely require treatment. In the future all of them will be dewormed and neutered. We will keep you informed about all the actions. And today, from the bottom of our hearts, we ask you to support our cats rescued from hell!

You can support us by:

* Direct transfer: Felineus Foundation; ul. bl. Kowalskiego 18; 35-317 Rzeszów Alior Bank: 58 2490 0005 0000 4500 7271 1019

*Transfer from abroad: SWIFT ALBPPLPW

IBAN PL58249000050000450072711019

*PAY PALL: fundacja@felineus.org

*Ratujemyzwierzaki: www.ratujemyzwierzaki.pl/felineus

* 1 percent tax: KRS 0000405803

* online shopping via FaniMani.pl – buying online you support for free